Zelfs de kleinste bijdrage werd gewaardeerd
Toen de nood hoog was, sprongen kinderarts Danielle Blom, kinder- en high-care neonatologieverpleegkundige Natasja Gest-Overberg en teamcoördinator ICT Marja Groen bij op de COVID-units in het Zaans Medisch Centrum. Hoe herinneren zij zich deze periode?
Natasja kan zich de eerste beelden uit Italië nog goed herinneren. “Die drukke IC’s daar, en hier ging het leven gewoon door. Het was zo onwerkelijk. Wat voor virus komt er op ons af? En hoe beschermen we onszelf? Die onbekendheid zorgde bij mij wel voor de nodige stress. En dan is er opeens de vraag of je als buddy wilt helpen. Daar heb ik niet lang over na hoeven denken. Je wilt je collega’s toch graag helpen.”
Omdat ze op de high-care neonatologie ook werkt met monitoren en apparaten die de longfunctie ondersteunen, koos Natasja voor de rol als buddy op de intensive care. “Voordat ik aan de slag kon, moest ik wel een aantal pittige e-learningmodules doorlopen. Daarnaast mochten we twee dagen stagelopen op de IC om te zien wat er van ons verwacht werd.”
Kinderarts Danielle Blom stond haar collega’s bij op de Acute Opname Afdeling (AOA): “Het is ontzettend fijn als je iets kunt doen bij zo’n noodsituatie. Toegegeven, werken op zo’n afdeling was wel buiten mijn comfortzone, maar uiteindelijk was het ook interessant om weer op een volwassenenafdeling mee te kijken. Hoe organiseren zij de zorg? Het was bovendien goed voor de onderlinge samenwerking: als kinderarts hebben we normaal gesproken niet veel contact met de internisten en de longartsen. Nu kon ik hen bijstaan en was ik weer even een beetje arts-assistent net als vroeger.”
Teamcoördinator ICT Marja Groen vervulde haar buddyrol ook op de IC: “Sommige collega’s vroegen zich af wat ik als ICT’er op de intensive care deed, maar ik ben van oorsprong verpleegkundige. Omdat ik deels nog in de kinderthuiszorg werk, heb ik mijn BIG-registratie nog. Zo kon ik dus helpen met de verpleegtechnische handelingen waartoe ik bevoegd ben.”
Natasja, Danielle en Marja zijn alle drie vol lof over de toegankelijkheid en het enthousiasme van de collega’s. Natasja vertelt: “Verpleegkundigen, IC-artsen, intensivisten, anesthesiologen – iedereen was ontzettend blij met de hulp die er kwam. Zelfs als ze het razend druk hadden, waren ze bereid om zaken goed uit te leggen. Het zorgde voor een enorm welkom- en saamhorigheidsgevoel: zelfs de kleinste bijdrage werd gewaardeerd.”
Marja: “Als buddy heb ik me altijd zoveel mogelijk aangepast aan de IC-verpleegkundige met wie ik op dat moment meeliep. Wat vindt iemand prettig? De een wil alles samen doen, de ander vraagt je alles aan te vullen of de telefoon op te nemen. Petje af voor de IC-verpleegkundigen die op de recoveryafdeling moesten werken, waar tijdens de eerste golf ook IC-bedden stonden. Als je daar werkt, ben je echt alles kwijt. Dan is het fijn dat je als buddy kunt helpen.”
Natasja herinnert zich nog sommige patiënten: “Een man in de 60 komt binnen op de IC, rechtop zittend in bed, goede kleur, babbels voor tien. Hij was doodziek, maar dat zag je niet aan hem. Alleen de labuitslagen vertelden een ander verhaal. Binnen een uur was die patiënt geïntubeerd en lag hij op zijn buik. Nog geen tien dagen later overleed hij…
Ook Danielle was onder de indruk van wat ze tijdens de heftigste weken van de coronacrisis meemaakte: “Behalve het ziektebeeld vond ik de eenzaamheid van de patiënten heel naar. Door de coronamaatregelen kon niemand hen bezoeken. Op de kinderafdeling kennen wij dat niet. Daar is altijd een ouder bij het kind.”
Al even indrukwekkend vond ze de gesprekken die intensivisten en internisten moesten voeren met patiënten en hun partners, wanneer ze niet in aanmerking kwamen voor de IC. “En dan was er nog die gepensioneerde arts die zijn vak vanwege COVID-19 weer had opgepakt en uiteindelijk zelf op de IC belandde.”
Lees hier ons hele jaarverslag
X