HR-manager Francis de Vries
HR-manager Francis de Vries maakte deel uit van het crisisbeleidsteam en stond met haar afdeling voor pittige wervings- en scholingstaken. Hoe beleefde zij 2020?
Francis kan zich het weekend van 13 maart nog goed herinneren. “Van de ene op de andere dag moest alles anders. Ik heb het weleens vergeleken met een grote reorganisatie, waarbij je alles opnieuw moet uitvinden. Ons reguliere HR-werk stopte en we kregen nieuwe taken. Zo moesten we extra medewerkers werven en inroosteren, zorgen voor ondersteuning en kijken welke scholing er nodig was voor de extra inzet.”
Gelukkig konden we rekenen op vele collega’s en afdelingen die wilden helpen. Iedereen wilde dicht bij het vuur zijn. Collega’s die normaal meer op de achtergrond blijven, stonden opeens in de frontlinie. Die saamhorigheid tegenover de ellende van het virus was heel bijzonder.”
Of ze de coronacrisis ook terugzag in de verzuimcijfers? “In de eerste golf hebben we nog geen twintig besmettingen onder de medewerkers gehad. Natuurlijk was de situatie op de COVID-units voor medewerkers wel heel heftig om mee te maken. Zeker in het begin zag je echt de wanhoop bij de verpleegkundigen en dokters. Een opmerking die veel indruk op mij heeft gemaakt, kwam van een dokter die zei: ‘Je bent opgeleid om mensen beter te maken, maar nu heb ik de meest zieke patiënten helemaal niks te bieden.’ Dat is natuurlijk verschrikkelijk.”
“Voor hen en alle andere medewerkers die met coronapatiënten werkten, is er samen met de zorgmanagers, de afdeling Psychologie en de geestelijke zorg snel een mental supportteam opgezet. Daar kon iedereen terecht voor eventuele psychische hulp. Binnen het beleidsteam en het management hebben we op een gegeven moment expliciet benoemd dat we ook elkaar in de gaten moesten houden. We hebben dagen, nachten en weekenden doorgewerkt om alles voor elkaar te krijgen. En dan lukte het nog niet allemaal: je liep constant achter de feiten aan.”
In de tweede golf lag het verzuim hoger, “maar ziekenhuisbreed viel het nog steeds erg mee. Dat zie je vaker: op het moment dat je veel van mensen vraagt, houden ze het vol. Zeker ook omdat ze intrinsiek gemotiveerd zijn om in de zorg te werken. Ik maak me meer zorgen over het moment dat mensen kunnen ontspannen: de kans is aanwezig dat ze dan een terugslag krijgen. Daar moeten we alert op blijven.”
“Neemt niet weg dat de steun vanuit de samenleving medewerkers ook goed heeft gedaan. Gigantische hoeveelheden taart, chocolaatjes, bloemen, zeepjes – we kregen van alles. Aanvankelijk hebben we de verdeling zelf nog gedaan. Daarna konden we gelukkig rekenen op collega’s elders uit het ziekenhuis. Zo hebben we ook dat weer samen voor elkaar gebokst.”
Lees hier ons hele jaarverslag
X